Al twee weken verschil…

 Onze kerkuilen doen het niet helemaal volgens het boekje! Twee weken na het eerste kuiken zijn er nu vijf van de zeven eitjes uit. Afwachten maar of die laatste twee ook nog leven bevatten, en of er voldoende muizen zijn om het grut te laten groeien.

Het blijft in elk geval fascinerend om te volgen en ‘even kijken’ mondt gemakkelijk uit in een uur of langer genieten achter het scherm. De kuikens groeien. Vader uil voert onverminderd voedsel aan. Moeder stapt elk uur wel even van het nest om zichzelf te poetsen en gaat heel af en toe zelfs een half minuutje even naar buiten. Vorige week zag ze kans in zo’n minipauze zelf ook met een muis weer terug te komen.

"Beter een halve dop...." dacht ik, toen ik moeder uil bezig zag een lege dop + kop weg te werken van onder haar buik. En even later zag verorberen. En ja hoor, toen pa gisteren al vroeg, zo rond half 6 op jacht vertrok was het allemaal beter te zien. En zagen we twee donsjes en opnieuw zo'n kaal larfje tussen de vier overgebleven eieren. Dat was gisteren, maandag 8 augustus. Vier dagen zaten er dus tussen het uitkomen van nummer twee en nummer drie. We hopen dat de overige vier kuikens met minder tijd ertussen tevoorschijn komen. Anders wordt het verschil in leeftijd tussen het zevental wel erg groot. En hoe groter dat verschil, des te minder kans op overleving voor de allerkleinsten. Maar we kunnen hopen wat we willen, we zullen gewoon moeten afwachten.  

Sinds donderdag is er een tweede kuikentje, hoera!

We konden ze op 't laatst wel open-kijken, de zeven eitjes waarop de vrouw zo fanatiek en toegewijd een maand heeft zitten broeden. En op maandagavond 1 augustus was het opeens zover. Zien we nog maar zes eieren met daartussen een klein, kaal larfje. Hoera! Moeder en vooral vader weten -o wonder- wat hen te doen staat. Voor de eerste niets anders dan de weken/dagen ervoor: erboven op zitten en warm houden. De vader weet kennelijk instinctief dat er vanaf nu meer snaveltjes te voeden zijn en begint meteen muizen aan te slepen, en duidelijk meer dan de twee of drie per nacht waarmee hij de weken ervoor zijn broedende partner voorzag.

In de kist liggen nu meestal meerdere muizen klaar voor consumptie. En als dat zo uitkomt wil vader er zelf ook overdag wel 'ns eentje verorberen (zie de clip Liefde maakt hongerig). Mammie trekt intussen piepkleine 'muizen'hapjes uit de klaarliggende prooien en voert -hopen we- haar eerste boreling. We zien er nog niet veel van maar loeren op de kans om de eerste beelden op te nemen en hier te laten zien. En de speciale geluidjes te laten horen die de moeder maakt om het jong te prikkelen, precies zoals een kloek dat doet voor haar kuikens.

Erg roerend is de band tussen het ouderpaar. Net zoals in de broedperiode wordt de relatie voortdurend bestendigd door -soms heftig, soms rustig- samen te snavelen: elkaars veertjes om de kop glad te strijken - misschien te vergelijken met het 'vlooien' door apen. Ook nu het kuiken er is gaat dat door (zie de clips Brandende liefde en Ik ook van jou).

We blijven gespannen het uitkomen van de andere eieren afwachten. Tussen het leggen van het eerste en tweede ei zaten zes dagen. Het laatste ei werd op 17 juli gelegd. Het zal dus nog wel even duren voordat alles er is. Het is in elk geval een fantastische ervaring om het allemaal van zo nabij mee te maken. Vanzelfsprekend zullen we deze site de komende dagen en weken veelvuldig van beelden en nieuws voorzien. Omdat we het iedereen gunnen om mee te genieten.

We weten natuurlijk al lang dat de natuur zo haar eigen wegen kent. Het was een onaangename verrassing toen we bij thuiskomst van vakantie moesten constateren dat de derde broedpoging van ons steenuiltje opnieuw op niets is uitgelopen. Bij controle waren er van de drie nog twee eitjes over in de nestkast. Ijskoud, niet meer bebroed en de vrouw zat ernaast. Waar het derde ei is gebleven, waarom zij is gestopt...we hebben geen idee. En troosten ons met het gegeven dat in naburige dorpen een aantal broedsels wel succesvol is geweest. En met een prachtig kwartet boerenzwaluwtjes dat al is uitgevlogen maar nog wel naast of in het nest in de geitenstal overnacht!

En toen wachtte ons nog een enorme verrassing: laat de kerkuilvrouw zich nou zomaar van de ene op de andere dag weer bij onze man gevoegd hebben! En binnen een paar dagen had ze ook al haar eerste ei gelegd. En nu, zo'n anderhalve week later liggen er al zeven eieren waar ze als een theemuts overheen zit. En druk mee in de weer is. Om te zorgen dat die gelijkmatig worden verwarmd rolt ze ze met haar snavel steeds in een andere positie.

De kerkuiltjes die hier in 2009 werden geboren hebben we pas gezien toen ze werden geringd. Nu kunnen we, dankzij de camera, vanaf het leggen van het eerste ei zien wat zich afspeelt in de kist. En dat is, kort gezegd: uilengeluk. De intensiteit waarmee de twee elkaar vele malen per dag bemoederen en de veertjes glad strijken, de geluidjes die de vrouw maakt om hem te lokken als hij buiten de kast is, de vanzelfsprekendheid waarmee hij haar muizen brengt....En dagelijks wordt er ook nog gepaard.

Zou alles volgens de natuurlijke 'regels' gaan dan zou zo rond 29 juli het eerste uiltje uit het ei kunnen komen. Maar we hebben geleerd ons niet volledig te verlaten op die natuur. Dus we wachten met spanning af en proberen het hoofd koel te houden. En genieten doen we toch wel. We hebben onze vogels dankzij de camera zo goed leren kennen dat we meer dan ooit betrokken zijn bij hetgeen zich hoog boven in de schuur voltrekt. Ik noem het maar: bewonersgeluk!