17-09-2011 Zomaar opeens waren ze gisteren opeens weer even in beeld, wat een verrassing! En wat zijn ze in een week tijd alweer enorm veranderd! Al veel meer veren, al echte uilengezichtjes. In elk geval drie van de vier maken het puik.

Acht dagen geleden verhuisden ze naar het voorste deel van de kist en sindsdien zien we ze niet meer. Dat is heel jammer want we hadden ze toch wel graag tot en met ’t uitvliegen in het vizier gehad. Aan de andere kant zijn de zorgen over de jongste – bleef die nou ook weer een beetje achter i.v.m. zijn grote broers of was dat verbeelding?- daarmee ook naar de achtergrond verschoven. Want wat je niet weet….. Over twee dagen ringen, dan weten we meer.

12-09-2011 Vandaag over een week gaat het gebeuren: de uiltjes worden dan gewogen, gemeten en geringd. Het is zonder meer een hoogtepunt om ze dan helemaal echt in levende lijve te zien en -als de 'ringers' dat goedvinden- ze even vast te houden. De oudste telg is dan precies 7 weken oud. De jongste 11 dagen jonger.

Eerst zal Martijn -voorzien van veiligheidsgordel- omhoog klimmen. Daar wacht een moeilijke klus, want de nestkast staat tussen de balken waardoor de klep maar ten dele open kan. Twee jaar geleden vluchtten twee van de toen ook vier jonkies naar een hoek waar ze niet te pakken waren. Waardoor er toen dus slechts twee geringd konden worden. Dat kan nu weer gebeuren. We zien het wel.

Intussen heeft zich een kleine complicatie voorgedaan waardoor we het viertal al een paar dagen niet meer zien. Dus ook geen opnames meer kunnen maken. Ze hebben zich namelijk verplaatst naar het voorste deel van de kast waardoor ze zich nu recht onder de camera ophouden. En dat glazen oog staat juist gericht op het andere deel. We snappen niet goed waarom ze zijn verhuisd en hopen maar dat ze zich vandaag of morgen weer op de goede plek in de kraamkamer laten zien.

Dus: maandag 19 september om 19.00u worden ze geringd. Wie het leuk vindt om daarbij te zijn is van harte welkom aan de Norgerweg. Wel even tevoren aanmelden s.v.p.  via Dit e-mailadres is beschermd tegen spambots. U heeft JavaScript nodig om het te kunnen zien.

Honger? Jammer dan, da’s de natuur….!

8 September 2011. Nee, wat er ook gebeurt, we grijpen niet in, de natuur is de natuur en die moet z’n loop hebben! Zo hadden we ons voorgenomen, zo hebben we het afgesproken. En toen ging het laatste en kleinste kuikentje dood. Een week later ging het toen kleinste kuikentje ook dood.

Dat is, ook al wil en kun je er niets aan doen beroerd. Met enige moeite zet je de beelden van je af en na een paar dagen lukt het ook wel weer om weer helemaal te genieten van het resterende kwartet. Want wat zijn ze lief, leuk, komisch, aandoenlijk enz. enz. Alleen: lijkt het nou zo of groeit de jongste van de vier nou ook niet meer? Eet hij wel? Hij slaapt ook veel meer dan de anderen… Wat gek, het lijkt wel of ie steeds kleiner wordt….het zal toch niet zo zijn….

En dan gaat het ’s avonds heel hard regenen en stormen. Het waait zo hard dat de uilen zeker zullen wegwaaien. Om aan muizen vangen maar helemaal niet te denken! Bij het afkijken van de opnames zie je tot je opluchting dat ze niet zijn weggewaaid. En inderdaad…’s nachts niet meer dan twee muizen hebben afgeleverd. Veel te weinig voor het kroost. Dat zo hongerig is dat ze hun mammie in haar slaap zelfs meermalen wakker porren. En de hele dag op gezette tijden: krijsen en nog ‘ns krijsen: HONGER!!!

Wat doe je dan? Je weet wat je je hebt voorgenomen, je kent je eigen besluit. Dus je doet niets! Jammer uiltjes, pech maar dit is de natuur. En dat de kleine Benjamin dit vast niet overleeft: pech, de natuur!

In de dierenwinkel verkopen ze bevroren muizen, van die witte. Als je ze nou eens toch voor een keertje helpt. Om straks als grote en sterke uilen de winter in te gaan. Echt een keertje maar….

Zie de clip Als hongerige wolven…

04-09-2011 Gisteravond is het kleine uitgemergelde vogeltje –gelukkig- naar de uilenhemel afgereisd. Waar ze zich nu vast en zeker tegoed doet aan de voorraad muis die daar in hapklare mini-stukjes in onbeperkte hoeveelheden voorradig is. Nooit meer honger!

02-09-2011 Ze zijn zo prachtig, de uiltjes. En tegelijk zo zielig, die kleintjes die zo hartverscheurend hard schreeuwen als er weer een muis gebracht wordt: honger…honger! En de hele muis vervolgens niet wegkrijgen. De allerkleinste is er nog steeds maar zijn kansen lijken nog steeds minimaal. De clip Met de moed der wanhoop laat zien met hoeveel inspanning hij het nog probeert. Als het dan toch moet dan hoop ik dat hij het snel begeeft. Het lukt niet meer om onbekommerd te genieten van wat er gebeurt.

De groten zijn ‘om op te vreten’ zo leuk en lief. Bij de alleroudste beginnen vanuit het dons langzaam de veren te groeien. Rond het gezicht begint zich de zogeheten ‘gezichtssluier’ voorzichtig af te tekenen: het hart dat zijn gezicht straks vormt. En de groten hebben het druk met het draaien en bewegen van de kop waarmee ze oefenen in afstand schatten. Dat moeten ze straks goed kunnen om muizen te vangen.