30-08-2011 

Het is meer dan ellendig te moeten meemaken hoe de kleinste uiltjes van honger omkomen - nota bene temidden van de muizen. Want die worden volop door beide ouders aangevoerd. Maar kennelijk heeft de moeder niet langer het benul om de prooien nog langer voor haar kleinsten in stukjes te scheuren. In elk geval de drie grootste jongen zijn intussen in staat om zo’n hele muis in een hap weg te werken – hoewel je soms je hart vasthoudt… Maar de kleintjes kunnen daar nog niets mee beginnen. Gruwelijke taferelen dus. De allerkleinste nu, nummer vijf zal vrijwel zeker ten onder te gaan. En nummer vier?

27-08-2011 Het was hartverscheurend om te zien hoe hij vechtend en strijdend ten onder is gegaan. Als we nou geen camera hadden gehad dan hadden we dat niet hoeven meemaken, dan hadden we van niets geweten. En nu maar hopen dat de overgebleven kleinsten het wel gaan redden. Het lijkt of ook zij steeds meer zo'n Bergen-Belsen gestalte ontwikkelen; grote holle ogen op een lijfje dat amper uit meer dan skelet bestaat.

Moeder uil gaat nu 's nachts ook steeds meer op pad om muizen -andere prooien hebben we nog niet gezien- te vangen. Komt pa bij haar afwezigheid met een muis aan dan gooit hij die bij z'n kinderen neer. En de oudste twee weten daar inmiddels wel raad mee en werken 'm in z'n geheel naar binnen. Moeizaam soms, maar het lukt. Komt moeder met een muis dan schuift ze tussen de gretige snaveltjes in en trekt de prooi aan kleine stukjes. Nadat ze eerst de kop (met alle harde delen daarin) zelf heeft doorgeslikt. Maar de stukjes zijn nu vaak te groot voor de allerkleinsten die wanhopig proberen...

De verleiding is er zeker om te te helpen: als we nou 'ns een tartaartje de kast ingooien? Maar dat doen we dus niet want de natuur.... etc. Bovendien eten uilen natuurlijk geen koeien.

Duimen en hopen is wat ons te doen staat!

25-08-2011 Vandaag precies een week geleden kroop ie uit het ei en het is verbazingwekkend dat hij er nog is. Het Benjaminnetje, nog steeds van het formaat van niet meer dan m'n pink knokt voor zijn zo bescheiden plekje tussen de grote broers en zussen. Ik hoop zo dat hij 't gaat redden maar houd m'n hart vast: zoooooo klein en vangt de hele tijd net bot als mammie stukjes muis uitdeelt. Het is zo moeilijk aan te zien dat ik het zelfs niet over m'n hart kan verkrijgen zo'n stukje film hier te vertonen! Niet meer naar kijken, weg ermee en hopen dat ie het, wie weet, toch redt!

Zondag 21 aug. ’11  

Het is dom om je zorgen te maken over dingen die zouden kunnen misgaan maar misschien of waarschijnlijk –dat weet je dus niet!- gewoon goed gaan. Dit zeg ik vele malen tegen mezelf  terwijl ik naar de familie zit te kijken. En me druk maak als pa ’s avonds om 22.00u nog steeds niet één muis heeft afgeleverd terwijl z’n nageslacht zo ongeveer op apegapen ligt. Denk ik dan want even later blijken ze allemaal nog springlevend. En de ene gedachte leidt weer naar een volgende: stel dat hem iets overkomt, dan is ’t hele nest ten dode opgeschreven. Datzelfde geldt als er onvoldoende muizen zijn. Dan ontstaat er kannibalisme en zullen de kleinsten worden opgepeuzeld door de grote broers en zusjes.

Het is dus dom om dat allemaal te bedenken. Want je kunt/wilt/mag er toch niets aan doen. Eventueel bijvoeren (zoals we met hele strenge winters bij het ouderpaar doen) wordt door alle deskundigen sterk afgeraden. We zullen dat dus ook niet doen.

We zetten dit soort rampscenario’s uit ons hoofd en gaan vanaf nu gewoon onbekommerd genieten. En met zes prachtige kuikens en twee zorgzame ouders is daar ook alle reden toe.

Er gebeurt veel in het uilennest. Zoveel dat het moeilijk is om beelden voor deze site te selecteren. Want het is allemaal even spannend/roerend/grappig/wonderlijk enz. wat je ziet. Vandaag een psychedelische spin erop gezet. Voor alle zekerheid: in de nestkast is een infrarode camera bevestigd die dus reageert op warmte. Er is geen licht in de kast, de vogels merken er dus helemaal niets van. En komt er opeens een spinnetje voor het oog van de camera langs gekropen dan heeft dat een opmerkelijk effect!

Zie trouwens ook La Grande Bouffe ofwel hoe een twee weken oud erg gulzig uiltje een hele muis naar binnen werkt en daar bijna in stikt!